Επιπλοκές κύησης 2ου τριμήνου, Προβλήματα πλακούντα, ανεπάρκεια τραχήλου, προ-εκλαμψία, διαταραχή σακχάρου-Διαβήτης κύησης
1. ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΛΑΚΟΥΝΤΑ
ΑΠΟΚΟΛΛΗΣΗ ΠΛΑΚΟΥΝΤΑ
Τα αίτια είναι άγνωστα. Η αποκόλληση του πλακούντα είναι σπάνια επιπλοκή της κύησης και συμβαίνει κυρίως στο 3ο τρίμηνο. Κύριο σύμπτωμα είναι η αιμορραγία. Συνιστάται να γίνει άμεσα επικοινωνία με τον ιατρό. Σε σοβαρές περιπτώσεις απαιτείται ενδονοσοκομειακή νοσηλεία και μετάγγιση αίματος.
Σε σπανιότερες περιπτώσεις, η αποκόλληση πλακούντα δε συνοδεύεται από αιμορραγία, αλλά από έντονο πόνο κοιλίας και αιμοδυναμική αστάθεια (χαμηλή πίεση-ταχυπαλμία).
ΠΡΟΔΡΟΜΙΚΟΣ (ΧΑΜΗΛΟΣ) ΠΛΑΚΟΥΝΤΑΣ
Σημαίνει ότι ο πλακούντας βρίσκεται στην κατώτερη θέση στη μήτρα. Είναι ο κυριότερος λόγος αιμορραγίας μετά την 20η εβδομάδα κύησης. Συνήθως η αιμορραγία εκδηλώνεται μετά τη σεξουαλική επαφή. Η διάγνωση μπορεί να γίνει έγκαιρα με υπερηχογράφημα. Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα σοβαρή και απαιτεί αυστηρή κατάκλιση, πιθανώς μετάγγιση και σε ορισμένες περιπτώσεις πραγματοποίηση επείγουσας καισαρικής τομής.
ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΠΛΑΚΟΥΝΤΑ
Η κατάσταση αυτή δε μπορεί να γίνει αντιληπτή με κάποια αξιόπιστη εξέταση. Η υποψία τίθεται όταν το έμβρυο δεν αναπτύσσεται κανονικά σύμφωνα με τις μετρήσεις. Πιθανώς να κριθεί αναγκαία η πρόκληση τοκετού ή καισαρική τομή πριν από τη συμπλήρωση των 40 εβδομάδων κύησης.
2. ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΡΑΧΗΛΟΥ
Πρόκειται για σπάνια κατάσταση κατά την οποία ο τράχηλος διαστέλλεται (ανοίγει) πρόωρα συνήθως μετά τον 4ο με 5ο μήνα. Συνήθως συμβαίνει σε γυναίκες με δίδυμη κύηση, σε γυναίκες με ιστορικό επεμβάσεων τραχήλου (π.χ. κωνοειδής εκτομή), σε γυναίκες με ιστορικό ανεπάρκειας τραχήλου/πρόωρου τοκετού κ.λ.π. Σε γυναίκες υψηλού κινδύνου συνιστάται η συρραφή τραχήλου στην αρχή του 4ου μήνα. Σε περίπτωση διάγνωσης ανεπάρκειας τραχήλου κατά την εξέλιξη της κύησης συνήθως συνιστάται κατάκλιση, χορήγηση τοκολυτικών φαρμάκων, χορήγηση αντιβίωσης και τακτικός έλεγχος με διακολπικό υπερηχογράφημα.
3. ΠΡΟ-ΕΚΛΑΜΨΙΑ
Πρόκειται για σύνδρομο που σχετίζεται με την εγκυμοσύνη και συνοδεύεται από υπέρταση (υψηλή πίεση αίματος), οίδημα και ενδεχομένως πρωτείνη στα ούρα. Είναι συχνότερη στην 1η εγκυμοσύνη και συναντάται με διάφορη βαρύτητα σε περίπου 10% των κυήσεων. Συνηθέστερα εμφανίζεται σε μητέρες άνω των 35 ετών, σε δίδυμες κυήσεις και σε γυναίκες με ιστορικό υπέρτασης, σακχάρου και νόσου των νεφρών. Το έντονο πρήξιμο σε πρόσωπο και χέρια αποτελεί προειδοποίηση και μερικές φορές συνδυάζεται με πονοκέφαλο, ζάλη ή ναυτία. Απαραίτητη είναι η τακτική μέτρηση της πίεσης, η διενέργεια αιματολογικών εξετάσεων και εξετάσεων ούρων, η χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής, ανάλογα με την περίπτωση, και σε ορισμένες περιπτώσεις η ενδονοσοκομειακή νοσηλεία και η επίσπευση του τοκετού.
4. ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΜΕΤΑΒΟΛΙΣΜΟΥ ΣΑΚΧΑΡΟΥ – ΔΙΑΒΗΤΗΣ ΚΥΗΣΗΣ
Γενικά η εγκυμοσύνη θεωρείται ότι επηρεάζει τον μεταβολισμό του σακχάρου.
Ιδιαίτερο κίνδυνο παρουσιάζουν γυναίκες με παχυσαρκία, ιστορικό πολυκυστικού συνδρόμου, οικογενειακό ιστορικό σακχάρου κ.λ.π.
Η μέτρηση σακχάρου αίματος και ούρων αποτελεί εξέταση ρουτίνας που γίνεται κάθε μήνα στην κύηση, παρ' όλα αυτά η διάγνωση του πρόβλήματος απαιτεί συνήθως τον έλεγχο της καμπύλης σακχάρου.
Σε περίπτωση παθολογικής καμπύλης σακχάρου, γίνεται παραπομπή της εγκύου σε Παθολόγο-Διαβητολόγο για εξειδικευμένη αντιμετώπιση (δίαιτα, διατροφή, άσκηση, τακτικό έλεγχο σακχάρου από την ίδια την έγκυο με σακχαρόμετρο, έλεγχο γλυκοσυλιωμένης αιμοσφαιρίνης Hba1c κ.λπ.).
Από Μαιευτική άποψη συνιστάται τακτικός έλεγχος του εμβρύου, της ανάπτυξής του, έλεγχος βιοφυσικού προφίλ κ.λπ.. Κατά τον τοκετό και τη λοχεία απαιτείται ιδιαίτερη μέριμνα τόσο της μητέρας όσο και του παιδιού.
